Спартанские мифологические персонажи в сочинениях ранних Отцов Церкви

Abstract

Lacedaemoniae mythicae personae, Castor, Pollux et ceteri, non talia odia Patrum in se converterunt, ut dei et heroes aliorum gentium (exempli gratia dei Romanorum et Aegyptiorum). Non est mirabile Menelaum, qui in imperio Romano illustrem cultum non haberet, meruisse sui generis laudem Tertulliani: illum esse multo gloria digniorem haeretico Simone. Dioscuri autem, patroni nautarum, qui erant passim venerabiles non minus quam Ceres vel Aesculapius, non accusabantur sic ardenter a Patribus, ut ii di. Explanatio huius rei potest quaeri in eo facto, ut Tyndarides non essent, instar Mithrae, adversarii Christi; in honorem geminorum non facerentur mysteria, denique ii non essent similes bestiarum vel odiosarum personarum, instar meretricis Larentinae et Sterculi. Sparta non dedit mundo deos, qui minabantur christianitati suam gloriam. Lacedaemon non habebat neque suum Delphicum oraculum neque sua Eleusinia sacra. Locales cultus et ritus Spartae non excitabant studium ethnicorum et iram Christianorum.